Σαν να μην σε γνώρισα ποτε...

Καλημέρα....

Στον κόσμο μου και σήμερα στον κοσμο τον παραμυθιων....

Σημερα είχα την αναγκη να γράψω...

Αναγκη σήμερα που με εκαιγε απο πολυ νωρις το πρωί...

Δεν έμαα ποτε μου να ελεγχω και να βάζω σε ταξη το μυαλό μου.

Ατακτες σκέψεις  εδω και εκει ημιτελης...

καταθλιπτικες πολλες φορές...

Και αυτος ήταν ο λόγος που απο μικρή ήμουν πάντα πολυ κλεισμένη,

στον κόσμο μου.

Σαν να μην σε εμαθα ποτε μου παντα εδω είσουν εισαι 

θα εισαι?

Δεν με νοιαζει αν θα είσαι με νοιαζει μόνο που για τωρα είσαι.

Και αν ποτε μου δεν καταφερα να  συγκρατησω τα συναισθήματα μου είναι γιατι εσυ μου

ζητουσες ελευθερια....

Σαν κόκκινο που καιει Σαν μαυρο σαν εσενα σαν ομορφος θάνατος...

Ηδονη του να είσαι κοντα...

Παθος του να νοιωθεις τοσο αδιαξοδα....

Ξοδευομαι καθως διαβαζω....

παθιάζομαι καθως γράφω...

και οταν δεν γραφώ προσπαθω να παιζω με το μυαλό μου.

να ψαχνω τελειες λέξεις να σχεδιασουν τα μικρα ασημαντα ψεγαδια σου

ψαχνω λέξεις που να περιγραφουν την μορφή σου...

και ολα ειναι λέξεις...

Και οταν επιτελους σκοτεινιαζει ειναι σαν να μην υπηρξες....

Σκοτεινιαζει ακομα και στο μυαλό μου...

αφήνω της λέξεις παραδινομαι στα όνειρα...

Εκει ζεις αλλα ειναι ακομα σαν να μην υπηρξες

Λυτρωση?

Υπαρχει?

και αν ναι δεν την θέλω καθε βραδυ δεν υπαρχεις μα το πρωι 

το μυαλο μου εισαι εσυ...

εικονες μεσα απο τα ματιά σου 

ζωη γυρω απο τα λάθη σου....

Αν σε ηξερα ίσως να εφευγα αλλα προτιμω 

να μην σε γνωρισω ποτε και ας είσαι εδω...

Αφιερωμενο στο πιο πολυτιμο δωρο μου.

 

Σαν να μην υπηρξες ποτε...και ομως σήμαδια μου θυμιζουν 
οτι εισουν εδω και ας παριστανω οτι 
δεν σε θυμαμαι.


                                                                            Γ.Σ.