ας μεινει η αγαπη διχως ορισμο....
τη διεκδικουσε η θαλασσα και η αμμος...
μα εκεινη ξαπλωσε στο βραχο γυμνη...
μια κουρασμενη νεραιδα καταδικασμενη στην ομορφια της...


ο ερχομος ακυρωνει την προσμονη...αδικωντας την πολλες φορες...
μονο το αρωμα σου δε λεει να χαθει...
μια με προσπερναει..μια με ακολουθει...
οταν η απουσια δεν ειναι χωρισμος τοτε η αγαπη φορει τα καλα της...

τι ειναι μια στιγμη μπροστα στην αιωνιοτητα?
ειναι οπως μια σταγονα μεσα σ ολοκληρο τον ωκεανο...
ναι αλλα με μια σταγονα μπορει να ξεχειλισει το ποτηρι..


οσο απεχει το μαθαινω απο το διδασκομαι αλλο τοσο απεχει το ξεχνω απο τ αρνουμαι..
τοσος ουρανος φεγγαρι μου μα εσυ παλυ τον ιδιο πηρες?
αυτον τον δρομο δεν τον εμαθα...

που ακουμπησες τα λευκα σου φτερα και εγιναν γριζα..με ρωτας...
περασα απο τη σκεψη ενος πκραμενου...
ρωτα η ελευθερια την αγαπη..
τα φτερα που σου χαρησα τι τα εκανες και ερχεσαι παλι με τα ποδια?
τα εχω αλλα οποτε τα φορεσα εχασα τ δρομο..

πεταξε οσο πιο ψηλα μπορεις ..τα υψη δεν σκοτωνουν,,,
τα χαμηλοπεταγματα πονανε και πλιγωνουν...