Μισό εγώ.....

Μπαίνοντας μέσα στο σπίτι μεσα απο μια πορτα ξεχαρβαλώμενη
περπατάω χωρις να κοιτάω στο πάτωμα δεν με ενδιαφερει
εν τελη μην σκοντάψω.
Κοιτάω γύρω και απορώ με τον εαυτό μου γιατι μου επιβάλω
αυτο το μαρτύριο?
περπατάω στην σκάλα κοιτάω τους ξυσμένους τοίχους με πασαλιμενο πανω του ενα
απροσδιοριστο,πραγματικά, χρώμα τα σκαλία με κοροιδευουν
κατω απο τα πόδια μου κανοντας παιχνιδιάρικους ήχους....
Τι κάνω? με διασκεδαζει το γεγονός οτι κινδυνευω?
Στον πρωτο όροφο συναντω χρώματα και σχέδια πιτσιλωτά και
τσαχπίνικα, έπιπλα καλημενα με προστατευτικά καλυματα ετσι για να τα κρατώ προστατευμένα.
φανταχτερες κουρτινες... όλα όμορφα σαν αυτους που μεγαλώσα μαζί τους....


Τα σκαλία είναι και πάλι μπροστά μου μόνο που τώρα δεν κάνουν ήχους...
είναι ελάχιστα πιο σταθέρα αν και μοιαζουν
ταλαιπωρημένα... απο το χρόνο?
ή απο την προσπάθεια να αντέξουν τον κόσμο και το βάρος του?
ποιος ξέρει....

οι τοιχοι άλαξαν τώρα είναι ελαφρος πιο καλοσυντηρημενοι σε βαθυ χρώμα
το κοκκινο του πιο γλυκου κρασιού...
Στον όροφο συναντάω εντυπωσιακά έπιπλα και χρώματα χωρίς καλυματα απείραχτα
αψεγαδιαστα αλλα με λίγη σκόνη...
πως φαινεται ο χρόνος....
περιποιημένος όροφος σαν τα όνειρα μου....


Τα σκαλία συνεχιζουν τα ακολουθώ τυφλα πλεον...
Εκεί το χρώμα έγινε πια τρομαχτικά σκούρο... οι τοιχοι καινουργιοι
αγέραστοι σχεδόν... αναλοιοτοι....

τα σκαλία σχεδόν γυαλιζουν δεν ακουγεται πια ο διασκεδαστικά επικυνδυνος θορυβος τους...
Σε αυτον τον όροφο τα πάντα είναι ζωντανά το τζάκι καιει στρωμένο τραπέζι και καταλοιπα ζωής εκεί....ακομα ζωντανα παρολα αυτά.
Εκει ολα ειναι τέλεια καογυαλισμενα απειραχτα απο τον χρόνο....
Αυτος ο όροφος
είναι τα αγεραστα ασβεστα συναισθήματα για εκείνον.....


Το σπίτι αυτο είναι η ζωή μου.... είναι εγκαταλελημένο γιατι λειπουν ανθρωποι απο μέσα
και το σπιτι αυτό δυστηχώς είναι μισο ΕΓΩ

λειπει μα είναι εκεί κατα περιεργο τρόπο....



ελπίζω να σας αρεσε η ξενάγηση

τα παραμυθενια μου....


Γ.Σ.