Αβεβαιότητα ψυχής...

Αγρίεψε το μέσα μου...

το ανυπόταχτο έξω μου 

με τι λουρί να κρατήσω...

επαναστάτησε  το αύριο

και δεν ακούει δεν ξανά μελετάει το χθες

ΜΑ είναι καταδικασμένο να κάνει λάθη

Και είναι το έξω μου 

το μέσα μου το αύριο το σήμερα

 το πάντα μου που σε ζητάει

που ουρλιάζει το όνομα σου

μέσα στις -με όνειρα και ''σαγαπαω ζωή μου''

λουσμένες διαδρομές....

Μέσα σε νωπά από τα δάκρυα μονοπάτια

ποδιά γυμνά

χεριά άπειρα

ζωή μπλεγμένη και ανίδεη από

τα ''λογία''

Αντίο όμορφη της μοναξιάς μου ελπίδα

δεν σε φωνάζω πια 

γιατί φωνή δεν έχω

δεν σε ζητάω

δεν σε ουρλιάζω

δεν σου δέομαι.

Σε προστατεύω στην  Ερωμένη μου την ΜΝΗΜΗ