Δευτέρα

με μια κόκκινη ομπρέλα...

-θα 'πας?
- θα παω...ναι
-μα δεν έχει νόημα...
-μα και ποτε δεν είχε....
- και αν δεν αντέξεις.....
-τότε ξέρεις.... ξερεις και που και πως θα με βρείς.
-κουταμαρες....
-θα παω....
-λάθος....
- έχει κάμια σημασία?
-θα πονέσεις
....
-μακαρι απο τα χε
ρια του...θα πάω





Φορεσε το πιο καθαρό της άσπρο φόρεμα επλέξε τα μαλλιά της.....σκεπτόμενη οτι θα τον ξανα δει η καρδιά της ανάπηδησε ζήτησε με επιμόνη να πεταχτει έξω αποτο στήθος της...
-Ω! μα τι λεω είναι μια φορα που δεν είμαι σίγουρη οτι δεν θα είναι για καλό...
το σώμα της αντεδρασε με κυμματα πόνου....
τύλιξε τα χέρια της στα σπλάχνα της για να ανπνευσει....
Κοίταξε ανυπόμονα τον εαυτό της στον καθρέφτη...
Το άσπρο της φόρεμα την έκανε σαν πίνακα ζωγραφικής απο τα χέρια του πιο έμπειρου ζωγράφου...

κίνηθηκε αδύναμα προς την πόρτα εκεί που την περίμενε μια κόκκινη ομπρέλα....

Τα δάκρυα απο τον ουρανό εγλυφαν την ομπρέλα...
ο θόρυβος των σταγόνων σαν απαλή μουσικη... την

εκαναν να χαμογελαει...
περπατουσε αέρινα και με χάρη... σαν μπάλαρίνα καθε της κίνηση εμοιαζε χορευτική.... κάθισε στο παγκάκι....τον περίμενε ανυπόμονα σχεδίαζε τις λέξεις της....
ανχος κατεκλυσε τα πνευμόνια της.... δυσκόλευτικε στην αναπνοή....
Κάποιος κάθισε δίπλα της... αμέσως αναγ
νωρισε εκείνο το πρόσωπο τόσο ήρεμο και τόσο γαλήνιο...χαμογελάστο και όμορφο...σχέδον απο άλλη εποχή φερμένο σαν καλο συντηριμένο άρωμα...
πηρε απο τα χέρια της την κόκκινη ομπρέλα και κόλησε το μπράτσο της στο δικό του....

-παει καιρος..... είπε και με ράγισε είχε δίκιο....παει καιρος....
-Ναι πολυς....
-Μου έλειψες...παει καιρός......
ξανα είπε και οσο το άκουγα τοσο το καταλάβαινα
-υποθέτω ετσι πρέπει.... αλλα παει καιρός...
Η τελευταια φορ
ά που τον είδε ήταν μήνες πριν... αλλα απο μέσα της είχε διωξει το αισθημα της απουσίας του....
Ηταν πάντα εκεί
...
Δεν ήθελε να δέχτει οτι Εκείνος ηταν
μακρύα...
-Παντα σε σκέφτομαι δεν μπορώ και δεν θέλω να κάνω τιποτα αλλο...Πάντα θα
έρχομαι...
δεν ήταν υπόσχεση ήταν κάτι πιο βαθύ... για εκείνη τουλαχιστον ήταν ανάγκη...

Ήθελε να του πει οσα τόσο καιρο δεν μπορουσε είχε τόσα να του πει... να του δείξει...
να του δώσει....
Εκείνος ομως ήξερε πριν καν εκείνη προλάβει να ανοιξει το στόμα της...Εβαλε το χέρι του στο πιγούνι της και την φίλησε.... με ενα φίλη που της έριξε ελίξιριο στα ζωτικα της εξαρτήματα......
-Σαγαπώ....
-Σαγαπώ....

ήξερε οσο μακρύα και αν ήταν ήταν πάντα μαζί της... σαν να της κράτουσε το χέρι.... ...
Μετα την συνάντηση εκείνη κάθισε στην παραλία αφήνοντας την ομπρέλα να φύγει.... απο τον αέρα....και χάμογελούσε...


Φευγείς και ξανάρχεσε ατελίωτες διαδρομές... ατελίωτα χιλιόμετρα....
....μέσα απο τους στίχους όλου του κόσμου ...ενα απόσπασμα φύλαξα για σένα
ενα και το πιο ωραιό.....



''Αυτές οι βίαιες απολαυσεις έχουν και βίαιο τέλος.
Και την ώρα του θριάμβου τους πεθαινουν,σαν την φωτιά με το μπαρούτι.
Που ξοδευονται, καθώς φιλιούνται''
Ρωμαιος και ιουλιέτα,πράξηΙΙ,σκηνη ΙV






Γ.Σ.



6 σχόλια:

anima είπε...

την καρδιά ακολούθησε
κι αυτή ποτέ δεν κάνει λάθος
ακόμη κι αν..

καλησπέρα...

sykaki είπε...

mμονη πυξιδα μου στο λαβυρινθο με τα τερατα εκει εξω....
η καρδια μου...
αλλα την ακουω απο μακρια γιατι δεν ενηκει στο κορμι μου πια
ακομη και αν...

με αγαπη και παραμυθενια φιλια
Sykaki

Bουλα. είπε...

ν ακούς πάντα την καρδιά σου μικρο μου...
δεν θα σε ξεγελάσει ποτέ,ουτε θα σ αφήσει...
μην την αφήνεις και συ.
Ακουσε την!
Καληνύχτα!

sykaki είπε...

Βουλα μου,την ακουω μονο εκείνη δεν την άφησα όμως... την έχω πάντα κόντα μου απλα δεν το επέλεξα να μου την κρατα γερα στα χχέρια του αλλο κορμι...

την ακουω ψυχη μου... και εσυ το ίδιο....
μονο εκείνη ξερει τι είναι σωστο....
με αγάπη και παραμυθενια φιλια
Sykaki

Unknown είπε...

παραμύθια μας...

όλα εμείς...όλα μέσα μας...

πολύ όμορφο...

φιλιά βρόχινα...

sykaki είπε...

παραμύθια....

οσα είμαστε και οσα θα θέλαμε αλλα...


να εμπιστευεσε τα παραμύθια εκείνα ξέρουν...


με αγάπη και παραμυθενια φιλια....
Sykaki

τα παραμύθια μου.. χωρίς τέλος...


Γ.Σ.