Κυριακή

Θρήνος περασμένων ....




Από το άνθος πως να παράγεις πόνο;
πως απο τον έρωτα μίσος να κερδίσεις;
και από εσένα ασχήμια πως να δω;


Θρηνώ όσα πέρασαν και πάνε
οσα θα έρθουν και με την σειρά τους θα σβήσουν σαν απο  καντηλιού τελευταία αναπνοή
Όσα θέλησα με τόση πίστη όσα λατρεψα με τοσή προσμονή.
Ακόμα πιστεύω στο ακατόρθωτο μαζί σου να με πάρεις.
Αν μπορούσες θα με κρατούσες δίπλα σου;
Τι ρωτάω; ρωτάν τέτοια πράγματα καθώς συνθέτουν το  requiem ενός ονείρου;

Όχι σου λέω εγω δεν τα ρωτούν, μα η απορία δεν παυει να υπάρχει.

Λύνω τα μαλλιά   μου και  μαθαίνω απο την αρχή τα γράμματα ένα ένα να ξαναμάθω λέξεις να σε ξανάγαπήσω   οπως τότε οπως  τωρα δεν θυμάσαι, και ίσως να ξέχασες για πάντα.

Δεν θυμαμαι πόσο καιρό έχω να κοιμήθω με τον υπνό της ηρεμίας....
φταιει που πια κοιμήθηκες εσύ μεσα μου και γαλήνη δε βρίσκω που να με παρει....

Αγκάθι τ' όνειρό μου
φράχτης το λόγικο μου
Έλα ξανα στο νου μου
είκονα τ'ουρανού μου.

Αγέρα μου δραπέτη....

5 σχόλια:

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΩ ΝΕΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΥΧΗΘΩ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΜΙΑΣ ΚΑΛΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ ΜΕ ΧΑΜΟΓΕΛΑ.

Άνεμος είπε...

Ουάου... Πολύ μου άρεσε το κείμενό σου. Πραγματικά!

Ελπίζω να είσαι καλά και να μας χαρίζεις τέτοια κείμενα συχνά!

Unidentified είπε...

"Από το άνθος πως να παράγεις πόνο;
πως απο τον έρωτα μίσος να κερδίσεις;
και από εσένα ασχήμια πως να δω;"
Πόσο αληθινό αλήθεια!Και πόσο όμορφο να μπορείς να το δεις..
Πανέμορφο κείμενο..
Φιλιά...

to alataki είπε...

Geia soy sykaki οαραμυθένιο...

Ναταλία είπε...

Κι εμένα μου άρεσε τόσο πολύ το κείμενό σου...

Πόσο δύσκολο να μην κοιμάται κανείς με τον ύπνο αυτόν της ηρεμίας..;

Υπομονή, θα πούμε...

Τα λέμε

τα παραμύθια μου.. χωρίς τέλος...


Γ.Σ.