Τετάρτη

φονικό!!!!


Ζεις σε έναν ουρανό σχεδόν άδειο με τι ψευτιές θαρρείς πως θα τον γεμίσεις και θα τον ξεγελάσεις?
πιστεύεις άραγε πως στον βωμό της μοναξιάς μπορούμε να θυσιάσουμε την ειλικρίνεια ..... 



Τα μάτια της  ανοιγόκλειναν βιαστικά  για να μην χάσει λεπτό από την θέα του Πάντα έτσι ήταν μαζί του....Έντονη σχέση έλεγε στον εαυτό της και προσπαθούσε με περίτεχνα ψέμματα να  της δώσει δύναμη και μια αφορμή για να μένει κάθε φορά μετά από κάθε ανασάλεμα της θάλασσας μέσα  στο σπίτι τους....Σχεδόν πάντα αυτό ήταν αποτελεσματικό και όλα γυρνούσαν στους φυσιολογικούς ρυθμούς σχεδόν αμέσως ίσως και  μην έπρεπε αυτοί οι δυο να συνυπάρχουν μέσα στο ίδιο σπίτι μέσα στην ίδια σχέση μέσα στα ίδια τρικυμιώδη συναισθήματα....Ίσως πολλά αλλά το σίγουρο ήταν πως στο τέλος της  μέρας κλείνοντας τα μάτια της ήταν σίγουρη πως μόνο την μυρωδιά του ήθελε να έχει γύρω της και γαλήνεψε  και η τρικυμιά γινόταν απόλυτη σιωπή της θάλασσας  έστω και αν αυτό ήταν απλά η ηρεμία μέχρι την επόμενη μπόρα ανάμεσα τους.....Τα μάτια της πάντα έδειχναν πόσο πολύ τον αγαπούσε όσα και αν λεγόταν μεταξύ τους πάντα έβρισκαν λίγο ακόμα έρωτα να ανταλλάξουν και να μην θέλουν να ζήσουν χώρια.


Μπαίνοντας στο σπίτι εκείνος ήταν σε στάση αναμονής με το ένα πόδι του να ανεβοκατεβαίνει  γρήγορα και νευρικά πάνω στο διαμαρτυρόμενο ξύλινο πάτωμα εκείνη είχε συνηθίσει μια τέτοια εικόνα και την πέρασε με αδιαφορία αυτή την φόρα δεν θα έδινε συνέχεια απλά θα την ηρεμούσε ότι και να είχε γίνει... άλλαξε και μπήκε ξανά στο δωμάτιο που βρισκόταν εκείνος κάθισε δίπλα του και του χάιδεψε με ηρεμία το χέρι <<Τι έγινε?>>  ρώτησε με  ένα μικρο χαμόγελο να κρύβεται με τέχνη κάτω από τα χείλια της << Που ήσουν ως τώρα υποτίθεται στις μια σχόλασες>> Ο τόνος της φωνής του ήταν σταθερός αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι δεν μπορούσε αυτό να ανατραπεί με ευκολία.... Η αλήθεια είναι ότι εκείνη το απόγευμα κανόνισε για τους δυο τους.... ένα ταξίδι μα ξαναβρούν ότι έχασαν στον καιρό της σχέσης τους...<< εχμμμ δεν μπορώ να σου πω αλλά θα δεις...>> είπε με παιχνιδιάρικο τόνο μήπως  και χαλαρώσει την κατάσταση...<<Άστα αυτά δεν πιάνουν σε εμένα  λεγε τώρα γιατί αρχίζω να τρελαίνομαι>> << Δεν έχω να σου πω τίποτα δεν είσαι το αφεντικό μου σου είπα θα δεις>> << αυτό σ'αρεσει να κάνεις πάντα να με φορτώνεις ή θα μιλήσεις η θα γίνει χαμός ΛΕΓΕ>> Εκείνη την στιγμή άρχισε ένας καυγάς που δεν διέφερε σε τίποτα με τους άλλους.... τους προηγούμενους....Μέχρι μου που χρειάστηκαν ελάχιστα δευτερόλεπτα να τα ανατρέψουν όλα.... 
Σε μια έξαρση θυμού  και σε ένα θόλωμα της στιγμής το χέρι του άφησε τον θυμό του να ξεδώσει πάνω στο μάγουλο της.... Δάκρυα έπνιξαν τα μάτια της  και ζάρωσε στον καναπέ... και ακουμπούσε το ζεστό μάγουλο της κοιτώντας τον και εκείνος είχε μείνει σιωπηλός.... κοιτούσε κάτω.....
<<Τα σκότωσες όλα>> είπε εκείνη.... μέσα της εκείνη την στιγμή είχε  διαπραχθεί φονικό όλη η αγάπη μέσα της έσπασε στο πάτωμα σαν ακριβό κρύσταλλο...  εκείνος δεν μίλησε έφυγε.... 
Ώρες ακίνητη στο ίδιο σημείο να περιμένει κάτι μέσα της να ιαθεί να γίνει καθαρό όπως πριν αλλά τίποτα δεν της έκαναν οι Ώρες  Ο άνθρωπος της είχε γίνει άλλος ξέχασε τον έρωτα του και τον διέλυσε πάνω της δεν την είχε πονέσει το χέρι του αλλά η ψυχή του που είχε τραπεί σε φυγή....
<<Έγκλημα...>> ψιθύρισε μέσα στο σκοτάδι και ξάπλωσε στο πλάι αφήνοντας τον ύπνο και τα καταπραϋντικά δάκρυα να την κοιμίσουν......


Το ίδιο βράδυ εκείνος μπήκε αθόρυβα μέσα στο σπίτι κάθισε δίπλα της  την κοίταξε για λίγο το κοριτσάκι του ο κόσμος του που τώρα τον μισούσε... κοιμόταν με έναν ύπνο ανυπόφορο τα μάτια της σφιγγόταν και ακόμα και το δέρμα της ήταν ποτισμένο με τα δάκρυα της...Ένα γράμμα  ένα φιλί...
<< Συγνώμη αγάπη μου >> ακόμα μια σιωπηλή συγνώμη και τα βήματα του τον οδήγησαν έξω από την πόρτα.Το επόμενο πρωί την βρήκε με έναν σπασμένο κόσμο ένα γράμμα και ένα βαθύ μαχαίρι στα σωθικά της....Μέχρι το πρωί τον είχε συγχωρήσει αλλά δεν πρόλαβε να του το πει... Τον έχασε....κανένα τηλέφωνο δεν τον πήρα κανένα μήνυμα τίποτα έμεινε όλο το πρωί με τον σπασμένο κόσμο της να παίζει όπως έκανε μικρή ο πόνος της δεν ξέσπασε έμεινε κρυμμένος καλά....






4μισι χρόνια μετά....
Εκείνη καθόλα επιτυχημένη  άξια στην δουλειά της έγινε αυτό που ήθελε και όλα της πήγαιναν όπως τα είχε σχεδιάσει.... Μια ακόμα μέρα στο τρέξιμο και ανοίγοντας το πορτοφόλι της έπεσε μια φωτογραφία μπλεγμένη με τον φάκελο της ένας άντρας την σήκωσε και όταν κοίταξε φευγαλέα την φωτογραφία κοκάλωσε κοιτώντας την ίδια....Λίγα δεύτερα αργότερα Εκείνος ήταν στην αγκαλιά της και την έσφιξε όπως πότε εκείνη ένιωσε τα τελευταία 4μισι  χρόνια να σβήνονται να φεύγουν από πάνω της σαν βάρος σαν φορτίο αφέθηκε στην αγκαλιά του ένιωσε αισιόδοξη για ακόμα μια φορά....
εκείνος άρχισε τις ερωτήσεις μηδενίζοντας τον χρόνο ....Εκεί ένα μικρο κοριτσάκι έπιασε το χέρι της σπρώχνοντας την προς τα κάτω και φωνάζοντας<< πότε θα φύγουμε>> εκείνος σάστισε και έμεινε λυπημένος να τις κοιτάει...
<<παντρεύτηκες?>> << όχι>> <<αλλά το παιδί?>> << ο πατέρας του και εγώ χωρίσαμε πριν 4μισι χρόνια>> 
Ένα όμορφο πλάσμα κράτησε όλα τα συναισθήματα  τους μέσα στα σπλάχνα του του μηδένισε και τους άρχισε από την αρχή από μια νέα βάση γιατί ο έρωτας ο ορμητικός και η αγάπη η αληθινή μόνο μια φορά στην ζωή τους συναντάμε μαζί δεν αξίζει να χαθούν....



ΜΕ αγάπη Συκακι


2 σχόλια:

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΠΕΡΑΣΑ ΝΑ ΕΥΧΗΘΩ ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΜΕ ΧΑΜΟΓΕΛΑ
:))))

Singularity είπε...

Ευχαριστώ,

Ότι διάβασα, ότι νιώθεις, όλα τα αδιέξοδα, όλη η απελπισία, η τρικυμία, όλα αυτά μέσα μου.
Μόνο που εσύ τα λές ωραία. Εγώ μόνο κλαίω.

τα παραμύθια μου.. χωρίς τέλος...


Γ.Σ.