Γυρνώ μονάχα κ τν κοιτάζω πάντα τ δρόμο που αφήσαμε. Είναι μακρύς,σκοτεινός,γεμάτος δυσκολίες κ φρίκη...είναι τόσο μακρύς,τόσο δύσκολος..θα τν έπαιρνα με τν καρδιά γεμάτη δάκρυα και μεταμέλεια..θ ξεκινούσα να σε βρω μοναδική κ αξέχαστή αγάπη.Μα δν γυρνάς καθόλου...ποιος ν ξέρει σε τι ευτυχίας λιμάνι με σκέφτεσαι και δν τολμάς... ποιος ξέρει πάλι αν έχει ξανανθίσει η καρδιά σου κι ολότελα με ξέχασες..
Κ.Καρυωτακης