Σου ειχα φυλαξει....

Χριστουγεννα... Ηταν  μια επόχη που δεν της αρεσε καθόλου... αν και την γοητευε....δεν ηταν το κλιμα τα λαμπακια τα φωτακια οι ΚΑλοσυνατοι κυριοι αυτα που την γοητευαν...ηταν το ζωντανεμα των παραμυθιων πιο πολυ ηταν η μελαγχολια της σκεψης ΤΟΥ,ηταν η ζωη της που την μετρουσε σε αμετρητες πλεον μελαγχολιες...Απο παντα της αρεσαν  τα παραμυθια με ομορφο χαρουμενο τελος αλλα αυτα που πραγματικα τυπονοταν μεσα στο ακομα αγραφο μυαλο της ηταν αυτα που ο πατερας της τα ανακατευε τα μαγειρευε ωστε να εχουν αινιγματικο και καπως λυπηρο τελος.Τα βραδυα πριν κοιμηθει επαναλαμβανε τα κομματια που της αρεσαν πιο πολυ και καπως ετσι την επαιρνε ο υπνος στα χέρια του και εκανε τα παραμυθια εκεινο την πραγματικοτητα της...Ειχε μαθει το κολπο πια και ετσι καθε φορα που δακρυα πλυμιριζαν τα ματια της μετα απο ενα ακομα χαστουκι που δεν ηταν ετοιμη να δεχθει στη ψυχη της εκεινη επαναλαμβανε το αγαπημενο της με τον ''αρκουδο-πριγκηπα'' επινοηση του πατερα της...τα ματια της γεματα απο εναν χειμαρο το επομενο πρωι εκεινη τα συγκρατουσε και συνεχιζε την μερα της λεγοντας πως τωρα κοιμαται και οταν επιτελους κοιμηθει θα ονειρευτει την πραγματικοτητα της. 

Ετσι και εκεινο το βραδυ....που τα ματια της πονουσαν απο τα δακρυα αρχισε να λεει το παραμυθι σιγανα τρωγοντας μερικα φωνηεντα και κλεινοντας τα ματια της....Ολα ηταν αλιως.... Ενα μεγαλο λιβαδι και τα ρουχα της εμοιαζαν αλιωτικα.... ηταν ομορφη με εναν αριστοκρατικο κλασσικο τροπο τα μαλλια της ηταν ψηλα ενας γενναιος κοτσος και μερικες αττιθασες μπουκλες εφτιαχναν ενα χαριτωμενα  ατσαλο στεφανι γυρω απο το μετωπο της. Και να τος!!!! ο αρκουδος της.... ενας καφε ομορφος τριχωτος αρκουδος με μεγαλα ματια τοσο οικεια....Την συνεχεια την ηξερε....ο ακρουδος την αποφευγει σαν τον διαβολο εκεινη απληστα τον ψαχνει τον ζηταει... θελει να γευτει κατω απο τα ακροδαχτυλα της το τριχωμα του εκεινος αγαρμπα την αποφευγει....εκεινη προσπαθει με οση δεξιοτεχνια διαθετει να κερδισει την εμπιστοσυνη του να τον ξεγελασει για να τον πλησιασει... και οταν η πολυποθητη στιγμη φτανει εκεινος με το πρωτο αγγιγμα της αλλαζει... παιρνει μορφη ενος αντρα....οχιιι δεν ειναι ενας απλος αντρασ ειναι εκεινος που στην ζωη της την πραγματικη την εκανε να πονεσει και τον ειχε αγαπησει οσο τιποτα ποτε της.

Μελαχταρα τρεχει κοντα του οπως θα εκανε ακομα και ξυπνια να ηταν... τρεχει τρεχει τρεχει το σωμα της  ακουραστω αναπτυσει ταχυτητα.... τα χερια της απλωμενα μονο λιγο μακρυα του μακρυα απο την ζεστη του που της ειχε λειψει οσο τιποτα, και μολισ τα χερια της υποτιθεται οτι επρεπε να τον κλεινουν στην αγγαλια της εκεινος ξαφνικα γινεται χρυσοσκονη και εκεινη μενει να την κραταει αυτην την χρυσοσκονη...........Τοτε πεταγεται απο το κρεβατι ιδρωμενη κλαμενη 

<<παλι εφυγες νωρις.>>

μουρμουρισε και ξεσπασε σε αναφυλιτα το ρολοι εδειχνε 5:00 το πρωι εκεινη εκλαιγε... αρπαξε αποτομα το χερουλι του κομοδινου της και αβγαλε ενα κουτακι κρμαστο για τον λαιμο καρδουλα...μεσα τ επαιζε χρυσοσκονη ανοιξε το κουτακι και την πεταξε προσ τα πανω για να την λουσει ετσι εγινε....

<<στο ειχα φυλαξει>> ειπε και κοιμηθηκε απαλαγμενη απο τον πονο ηρεμη μετα απο καιρο ειχε αποδεσμευσει τον εαυτο της απο την αναμνηση του...

κανεις δεν ξερει πως μαγικα.....

 

Γ.Σ.