Και ζήσαν αυτοί καλά....: Γιατι δεν μ'αγαπας πια?

Γιατι δεν μαγαπας πια?

Γιατι τι σου εκανα και επαψες να με αγαπας?

Καληνυχτα...καρδια μου καληνυχτα...

Sykaki....

Ταξίδια μακρινά, περιπέτειες με δράκους....μύθοι και ιστορίες εκεί που ακόμα...

...και ο θάνατος μοιάζει ποιητικός και είναι θυσία για όνειρα αδιέξοδων ονείρων...
εκεί που τα συναισθήματα δεν αναγνωρίζουν λάθος και σωστό πρέπει και θέλω.......

Δουλειά μου είναι να σε πάω εκεί ακόμα και αν δεν τα καταφέρω να μην ξέχασες ότι στην προσπάθεια μου...
να σου δώσω το παραμύθι έχασα και εγώ την ευκαιρία να το ζήσω...

Σ'αγαπώ,μ'ακούς?

Κουράστηκα,
τα δάκρυα αρχίζω ν’ ακούω,
είναι στιγμές,

Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές
Τής παλάμης,η Μοίρα,σάν κλειδούχος
Μιά στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός

Πώς αλλιώς,αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι?

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σ'αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά --κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ’έχουν τά κύματα
Πώς χαιδευεις,πώς φιλάς..
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν’αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο
Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς
Είναι νωρις ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ για 'σένα και για μένα.

Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μ'ακους?
Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα, μ'ακούς?
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μ'ακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μ’ακούς
Είμ’εγώ,μ'ακούς?
Σ'αγαπώ,μ'ακούς?
Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ
Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μ'ακους?
Πού μ’αφήνεις,πού πάς καί ποιός,μ'ακους

Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ’τούς κατακλυσμούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ’ακούς
Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ'ακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ'ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ'ακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου,ακού
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς
Είμ’εγώ πού φωνάζω κι είμ’εγώ πού κλαίω,μ'ακούς
Σ'αγαπώ,σ'αγαπώ μ'ακους?

Γ.Σ.

Και ζήσαν αυτοί καλά....

Τετάρτη

Γιατι δεν μ'αγαπας πια?

2 σχόλια:

τα παραμύθια μου.. χωρίς τέλος...