Άρχισα να πατάω τα πλήκτρα,να καταγράφω τις ιδέες μου
Δεν τα κατάφερα γιατί το μόνο που μου ερχόταν στο μυαλό ήταν αυτή η φράση
Ένα παραμύθι με αίσιο τέλος? ή μαλον όχι? κανείς δεν μπορεί να πεί.
Σκέκονται και οι δύο κοιτάζουν ο ένας τον άλλον ξέρουν οτι αυτά τα μάτια αγάπανε πιο πολύ πο οτιδήποτε άλλο αλλά ακόμα και έτσι το τέλος είναι άγνωστο.
Εκείνη λάμπει σαν τον ήλιο και τον φωτίζει,εκείνος είναι σκοτεινός και άχαρος
Εκείνη άγγελος πάνω απο το προσκεφάλη του,εκείνος ο ίδιος ο διάβολος
Εκείνη μια πεντάμορφη,εκείνος ομως το τέρας
Τελικά κατέλιξα στο συμπέρασμα αυτου του τραγουδιού...
"Τα ονειρά μου κόκκινα,τα ονειρά μου άσπρα...ρούχα μαζί που πλήθυκαν και έχουνε γίνει ροζ"
!Σαγαπώ!
!Σαγαπώ!
3 σχόλια:
Ο ενας συμπληρωνει τον αλλον...Ο ενας εχει το κομματι που δεν εχει ο αλλος...!
Ετσι ισως πρεπει να γινετε!
Όταν καταφέρεις να δώσεις απάντηση σ' αυτό, θα σε παρακαλούσα να την μοιραστείς με μένα...
Γιατί όσο κι αν το προσπάθησα, δεν μπόρεσα να απαντήσω...
Μήπως όμως πληγώνουμε περισσότερο αυτον που νομίζουμε οτι πληγώνει εμάς?
Μήπως ο ερωτας αφου λεμε οτι μοιάζει με πολεμο...μοιράζει και αυτος πληγες;
Μήπως τελικά αυτόν τον πονο ειναι που αναζητουμε?
λέω...Μήπως?
Δημοσίευση σχολίου