όνειρα...φτιάγμενα απο άσπρο και μαύρο....

Ο καθένας που την έβλεπε....έμενε στην όραση του αποκλειστηκά....
ενα χαρούμενο πλάσμα,με κέφι και
όρεξη.Ποίος θα φανταζόταν οτι αυτο το κορίτσι είχε ζωη και
όνειρα φτιάγμενα απο αποκλειστηκα δύο χρώματα....
Μαύρο...Άσπρο, οι χρώματιστες νεραίδες και τα ξώτικα ήταν απλα σκοτείνα και
κακομούτσουνα πλάσματα... για εκείνη
Ολογράματα μέσα σε μαύρο φόντο...
Είχε ενα παράξενο κέφι οχι δεν υποκρινόταν αλλα δεν ήταν και πραγματικά και βαθεία ευτιχησμένη...



Οι μέρες της κυλουσαν με απίστευτη
σταθερότητα...
Μέχρι που μια μέρα του Απρίλη πρέπει να ήταν...
το βράδυ αργα...εμφανιστηκε διπλα της στο πλαι της ενας Άγγελος μαύρα μάτια απαλά χέρια εκείνα ήταν που το κορίτσι αισθάνθηκε κοντά της.
- θα έρχομαι κοριτσακι μου κάθε μέρα στην
ζωή σου θα σε αγαπώ...
Εκείνη μέθυσε με τα λόγια του του παραδόθηκε εκείνος δεν την άγγιξε ,άπλα ξάπλωσε δίπλα της και της μιλούσε μεχρι τα χαράματα γυρισμένη δεν τον εβλεπε μόνο τον άκουγε....
Την φώνη του ερωτεύτικε και κράτησε μέσα της σαν την πιο
ομορφη μουσική....


Απο τότε κάθε μέρα ο άγγελος της ερχόταν σιώπηλα χώρις κανείς άλλος να τον καταλαβαίνει της έμαθε πολλά που εκείνη δεν θα ξεχάσει της έμαθε μουσική και ιστοριες της....
Της έμαθε να χάμογελά με αυθεντική ευτιχιά .....
Άρχισε να εχεί αναγκη να τον ακουμπήσει... τον ερωτευτίκε πέρα απο όλα..... ερωτεύτικε όσα της έμαθε για όσα μιλησαν και απο οσα την κρατησε μακρυα
για να μην πονέσει...
κάθε φόρα που είχε αναγκη να τον αγγίξει εκείνος εξαφανίζοταν λες και
η μορφή του ηταν μακρυά και δεν μπόρουσε να τον ακουμπήσει μονο τον άκουγε...





Εκείνη την νυχτα ήταν που εκείνος ήρθε με σάρκα και οστά κοντά της την φίλησε με ενα φίλι που δεν ήθελε ,
δεν επρεπε να τελιώσει...
αφήσε την μύρωδια του πάνω της....
Την φίλησε σαν να την φιλόυσε για τελευταια φορα σαν....
Την φίλησε έτσι οπως κανεις πριν απο τον Αγγελο και μετα απο εκεινον δεν μπορεσε και ουτε θα μπορέσει..
Εκείνη δεν ήξερε τότε αλλα πολυ συντομα θα μάθαινε ....


Ο αγγελος και εκείνη πια δεν μπόρουσαν να ξεφύγουν...εκείνη δεν είχε πια σκοτεινά όνειρα...
Τα όνειρα της πια είχαν χρώματα πολλα και όμορφα τα όνειρα της πια είχαν γίνει καταφύγιο του έρωτα της τα κύκλωσε με φράχτη και μεγάλωνε το μωρο που λέγετε έρωτας.... κόκκινο και πάθος....
έκανε το πιο τρόμερο λάθος... να αγαπήσει εναν αγγέλο αλλα οι Αγγελοι δεν πρεπει να είναι με τους κοινους θνητούς...
Αλλά ακομα και λάθος δεν την ένοιαζε πια δεν είχε σήμασια

Ετσι της έλεγε και εκείνος...
-τα πιο όμορφα στην ζωή ισως να είναι και λάθος. Αλλά Σ'αγαπώ οποιο κοστος και να εχει.


Με μια του αγγαλία σαν δώρο εκείνος την εκείνος την εκανε πλάσμα σαν εκείνο για λίγο
Σαν δώρο σαν ενα μικρό θαυμα για λίγο για τις στιγμες που εκεινοι
ζαρίζαν ο ενας στον αλλον... εκεινη την στιγμη και οι δθο ηταν ενα και οι δυο ...αγγελοι... μαζι...
........















Καμια φορα τα παραμύθια όμως δεν είναι οπως θα τα περιμεναμε και το ''και ζήσαν αυτοι καλα'' αφορα τους αλλους και οχι τους πρωταγωνιστες....


το κορίτσι.... τον αγάπησε με όποιον τρόπο είχε αλλα για να μπορέσει να είναι μαζί του πρεπει να επιλέξει ανάμεσα στην θνητή της ζωη μια ζώη επίγεια
και σε μια αιωνια αγάπη σαν παραμύθι....

Τον αγγάλιασε σαν να μην τον είχε ξανα ακουμπήσει ποτε της....
και κοιμηθηκε εναν υπνο ως την αιωνιοτητα....
το ήξερα ο αγγελος είναι μαζι της ακομα και εκεί
δεν φοβήθηκε ποτε οσο εκείνος ηταν εκεί....

κοιμήθηκε ανάμεσα σε κίτρινες μαργαρίτες κοιμήθηκε μια αιωνια ζωή....

Στο παραμύθι μου δεν υπάρχει τέλος.....
αν θέλετε εσείς με το μυαλό σας τελιώστε το αλλα νομίζω ειναι
ένα παραμύθι που κρατάει το άρωμα του ανάμεσα
στους αιώνιους έρωτες και τα άσβεστα πάθη.....

κόκκινο κρασί και μια κίτρινη μαργαρίτα στο χέρι...
καλησπέρα...

Γ.Σ.