Ερωτευμένη με εναν rock star...

Γιατι δεν αγάπησα εναν κοινο θνητό....αλλά εναν ΣΤΑΡ

Ε ναι λοιπόν ερωτεύτικα εναν rock star,
έναν τυπά με μαυρο περίγραμμα ομορφα μάτια
και ακόμα πιο όμορφα δάχτυλα.
Μ'αρεσε ίσως απο την πρώτη στιγμή και ας μην το ήξερα
μα και μια νύχτα ίσως και να ήταν αρκετή.
Όταν ερωτευεσαι εναν τετοιο άνθρωπο δεν μπόρεις να περίμενεις
τιποτα λιγότερο απο το να σε εντυπωσιάζει κάθε μέρα...
Με τον δικό του τρόπο που δεν μοιάζει με κανενα αλλον...

Μα η αλήθεια είναι πως είναι ξεχωριστο πλάσμα δεν μοιάζει με κανέναν
είναι ο τρόπος που σε κάνει να τον σκεφτεσαι και σαν υπολοιπο να αφήνει στο προσωπο σου ένα χαμόγελο όμοιο με κανένα αλλο.
Είναι rock star γιατι εχει μια περίεργη ''ιδιομορφη'' τρυφερότητα
ειναι ροκ σταρ γιατί ενω σου ανοίγεται δεν είσαι σίγουρη οτι τον ξέρεις
ειναι σταρ γιατι μας δίνει την σιγουρια οτι ο,τι και να κάνει εμέις ξέρουμε
ποιος είναι.

Δεν ξέρω τι με ελκύει....
ενας ροκ σταρ τοσο αλιως και τοσο ετσι
ενας ροκ σταρ τοσο παθιασμένος οσο και ήρεμος
ενας ροκ σταρ...τοσο ξεχωριστος για μένα

στο είχα πει και το ξέρεις αλλά.... στο ξανα λέω...

οπου και να είμαι πάντου και πάντα ...
στο ποτε ή στο πάντα...
Στο παντού ή στο πουθενά
στο τώρα ή στο μετά

Το μυαλό μου είναι μαζί σου... μου έδωσες φτέρα με εναν τρόπο
παιδίκο και αθώο, με έκανες να πω οτι ξανα ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ


είμαι κλισε?
ίσως και ανόητη


μαζί σου σε κάθε όνειρο....

Δεν είναι οτι απλά με έκανες να νόιωσω
με έκανες να νοιωθω και να είμαι ελεύθερη
εχεις δύναμη.

πόνεσε με να ξέρω οτι υπάρχω....

Σα να 'ταν πάθος....

Σε ποθώ σαν την φωτιά που ποθεί τα σώματα να γλείψει

Τα χείλια χαιδεύουν το ενα το άλλο η γλώσσα γλιστράει
ανάμεσα το πάθος ξεχειλίζει απο τους πόρους του κορμίου


με την φωτία δεν παίζουν μωρό μου....
μα το πάθος σε αλάζει τα ενστικτα ξυπνούν και σαν
ναρκωτικό ζήτας την απάφη με το δέρμα...

ανεπνευσε αν τ θέλεις μα την ανπνοη σου ρίξε στο κορμί μου
καψε με ....αντέχω.....

παλομαι και φλέγομαι είμαι ανίκανη να αντιστάθω...




Σαν το χορό....τα σώματα ερχονται κόντα
συγχρονιζονται σε ενα τελείο βηματισμό

εκείνος την οδήγει της δίνει την ''πνοή''

Σαν φίδια γλιστράν πανω στα σώματα ιδρωτας πάθος ενταση
Σαν εραστες η μουσικη δίνει ρυθμό
Τα σώματα χωρις βούληση ακολούθουν....

Το τέλειο τάνγκο

Δένοντας τα μάτια στο έξω την οδηγεί την κάνει να τον αισθάνεται αρχήγο

αφήνοντας το πιο τέλειο ουρλιαχτό να ξεφύγει απο μέσα τους
δίνουν στην μελωδια εναν παθιασμενο κόκκινο τόνο....


Το πάθος είναι σαν το κρασί που ξεφευγει απο την άκρη των χειλίων....

ηδονικά κυλάει πάνω σου σε αντριχιάζει και όταν δοκίμαζεις να το γευτεις σε μεθα
σε κάνει να εθίζεσε

να παρακάλας να πιεις κι αλλό πάθος.... να κυλήσει κι αλλο κρασί στα χείλια σου
λαίμαργα ρουφας κάθε σταγόνα πάθους που υπάρχει μέσα στο κόκκινο κρασι
μεσα σου

στο κοκκινο και ζεστό κορμί σου...το κρασί κυλαει στα χείλη μας και νοιοθουμε μέθη....

ζαλίσζομαστε γινομαστε αχόρταγοι....



αγαπη και παραμυθένια

Γυάλινος κόσμος....

Ο ΓΥΑΛΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

του Τένεσι Ουίλιαμς

Εκεί που η πλαστή πραγματικότητα συγκρούεται με το ρεαλιστικό. Εκεί που τα “πρέπει” καταπατούν τα “θέλω”. Εκεί δημιουργείται ένα αγεφύρωτο και μεγάλο κενό μεν, τόσο δυσδιάκριτο δε, όσο και οι κηλίδες αέρα μέσα σ’ ένα γυάλινο αντικείμενο. Ένας κόσμος τόσο εύθραυστος σαν από γυαλί.

Η ζωή της οικογένειας Ουίνγκφιλντ συνίσταται από καθημερινές συγκρούσεις και ένταση. Πρόκειται για μια οικογένεια που μάχεται να κρατηθεί ενωμένη, παρά τις όποιες διαφορές των μελών της: διαφορές χαρακτήρων, ονείρων, στόχων.

Ο πατέρας απών. Έχει εδώ και χρόνια εγκαταλείψει την οικογένεια. Η φωτογραφία του, που έχει μείνει να κοσμεί το σαλόνι, δεν είναι αρκετή για να γεμίσει το κενό της απουσίας του.

Η μητέρα, Αμάντα, παλεύει να σώσει κάτι που έχει ήδη χαθεί. Με μια μόνιμα πρόσχαρη αντιμετώπιση της ζωής προσπαθεί να καταπολεμήσει τη σκληρή πραγματικότητα, τις κακοτοπιές, να πλάσει ένα καλύτερο κόσμο για τα παιδιά της, να αμυνθεί ίσως η ίδια έναντι μιας πιθανής κατάθλιψης. Η όποια αμφισβήτηση της σκοπιάς με την οποία βλέπει τα πράγματα την εξαγριώνει.

Η κόρη της οικογένειας, η Λώρα, με πρόσχημα τη φυσική της αναπηρία στο πόδι, έχει παραιτηθεί από τη ζωή. Βρίσκει μοναδική διέξοδο στο «Γυάλινο Κόσμο» της, μία βιτρίνα με γυάλινα ζωάκια, που αποτελούν τη μοναδική ασχολία της.

Και απέναντι στη μητέρα ο γιος, ο Τομ. Ο Τομ δουλεύει σε εργοστάσιο παπουτσιών. Καλλιτεχνική φύση ο ίδιος, ονειρεύεται να δραπετεύσει, όπως άλλωστε είχε κάνει και ο πατέρας του. Θέλει να ζήσει μια ζωή χωρίς υποχρεώσεις, χωρίς τα θέλω άλλων. Μόνο αυτός και τα ποιήματά του. Οι συγκρούσεις με τη μητέρα του αναπόφευκτες. Παρηγοριά του το αλκοόλ.

Τρεις διαφορετικοί κόσμοι, τρία άτομα κλεισμένα το καθένα στο δικό του γυάλινο κλουβί, το δικό του γυάλινο κόσμο. Αναζητούν τη σωτηρία τους και φαίνεται πως τη βρίσκουν σ’ έναν αναπάντεχο επισκέπτη, τον Τζιμ. Στο πρόσωπό του η Λώρα βλέπει τον άνθρωπο που θα αλλάξει τη ζωή της, ο Τομ τον άντρα που θα φορτωθεί τα προβλήματα της οικογένειας και αυτομάτως θα τον απαλλάξει από τη μιζέρια, η Αμάντα, εκείνον που θα συμπληρώσει την εικόνα του τέλειου κόσμου της.

Από τους βασικούς κανόνες της ζωής όμως, είναι ότι «τίποτα δε γίνεται όπως το σχεδιάζουμε». Θα επιβεβαιωθεί άραγε για μία ακόμη φορά στην ιστορία της οικογένειας Ουίνγκφιλντ; Τρεις κόσμοι τόσο διαφορετικοί και συνάμα τόσο ίδιοι: αποζητούν την τελειότητα και την εκπλήρωση των ονείρων. Ποιος από τους τρεις θα το καταφέρει;

υπέροχο έργο....εκει που τα πρεπει καταπατούν τα θέλω....

αχ και να μπορουσαμε να ανατρεψουμε τα πρεπει μας και

να μην κλειναμε τους εαυτους μας σε γυαλινους κόσμους...

δυσκόλο.....

υπάρχεις σε κάθε λάθος μου...

Γ.Σ.

Αναπτήρας

Έτσι είμαι και γώ σαν έναν αναπτήρα άλλες φορες γεμάτος και άλλες άδειος...στα χέρια σου.Είμαι πάντα εκεί για να σε ζεσταίνω στις δικές σου σκοτεινές νύχτες να σε κρατάω ζωντανή απο κάθε είδους κρύο. Κάθε φόρα που θα νιώσεις ότι είσαι μόνη και νιώθεις ότι παγώνεις εγώ θα είμαι εκεί για να ανάψω την φλόγα μου και να σε ζεστάνω...Μην διστάζεις κράτα με όσο θες αναμένω εγώ εκεί θα είμαι δεν θα φύγω.Δεν είμαι ένας απλός αναπτήρας που θα σου σβήσει την πιο κρίσιμη στιγμή θα καίω μέχρι το τέλος.

Η φλόγα μου κάθε φορά θα περικλείει το κορμί σου...









Η φλόγα μου κάθε φορά θα ζεσταίνει την ψυχή σου...















Η φλόγα μου κάθε φορά θα είναι μαζί σου...











Δεν στεναχωριέμαι άμα θα αδειάζω,γιατί είμαι σίγουρος ότι θα είσαι εκεί να με ξαναγεμίσεις.

Σε ευχαριστώ :)

Έιναι κατι βράδια....που τα φοβάμαι...

Είναι κατι βράδια που μισώ οσο και φοβάμαι.....
είναι τα τέρατα του κάποτε μεσα στα βράδια μου....



Έιναι κατι βράδια σαν αυτό που ακόμα και τα δάκρυα γίνονται λάμες και
με χαρακώνουν στο πέρασμα τους...
Έιναι κατι λεπτά ατελείωτα....αιώνας....
Δεν περιμένω κάτι....δεν προσδοκώ τίποτα και όμως το κορμί μου αντιδρά σα να περίμενει....
Και κάνει όλο μου το είναι να γεμίζει με συναισθήματα....
Είναι κατι λεπτά που τινάζομαι γιατι το νοιώθω το χέρι σου τυλίγει το δικό μου
προσπαθώ να κρατήσω την αισθηση του χερίου σου.... γύρω στο δικο μου...
Καταραμένα λεπτά...παλι πίσω με γυρίσατε....

Είναι κατι βράδια που ακόμα και οι σκέψεις γίνονται γίνονται οδυνηρα χτυπήματα...
είναι κατι σκέψεις που με σκοτωνουν τοσο πολυ μέσα μου
είναι μια ζωη με πολλές αμαρτίες...
Είσαι εσυ και όλα αυτα που μου έδωσες σαν στοιχεια μου κρατουν συντροφία
και σήμερα....
είναι φαντασματα στους τοίχους που με τυλίγουν....
Αχ και τώρα τα παραμύθια μου είναι σκοτείνες ιστορίες με καταδικασμενους
πρωταγωνιστες με πάθη και παράνομες απολαυσεις,

Είναι κατι λάθη που δεν είναι γραμμενα σε κανένα βιβλίο της ανθώπινης μοιρας.
Είναι κατι νερά που με ξεπλένουν
απο τα τοσα μου σφάλματα.....Δεν με αντέχω πια
ουτε εμένα ουτε τα φαντάσματα

Είναι η ζωη που μου απογορευουν να ζήσω είναι η
αμαρτία που δεν εχω δυναμη και θέληση να αντιστθώ....

Κοιτάω το κινητό....δεν περνάει η ώρα....

Σκουρίαζω φθήρομαι αλάζω....

Δεν ξέρω τι γράφω...ξέρω οτι είναι για σένα που λατρευω την μυρωδια σου...
τα χέρια σου....ερωτευμενη με τα χέρια σου που τοσο ευκολα κλεινουν τα δίκα μου μέσα τους.Το πιο όμορφο ερωτικο τύλιγμα.....

Εχω χάσει έσενα πριν καν σε γνωρίσω δεν ζήτησα πότε να μαγαπησεις και όμως το έκανες...
μα.... δεν είναι οτι δεν σε αγαπώ είναι οι ατελειωτες ώρες που σε κάνουν να φαινεσε κουκίδα μεσα στο τέρμα του οριζοντα μου.....



είναι κατι νυχτες που ακροβατω... στην λογική και στο παράλογο..
Είναι κατι νυχτες που ακροβατώ αναμεσα στην πραγματικοτητα και το παραμυθι...
Είναι κατι ώρες νυχτες...λεπτα που ακροβατώ στα όρια του εαυτου μου...
κινδυνευω να πέσω πιανομαι την τελευταια στιγμή
αλλα τι θα γίνει οταν δεν τα καταφέρω να
πιαστώ?
Είναι κατι νύχτες που μέσα μου ακροβατουν η αγάπη
και ο παραλογισμος της ''αναγκης''

Είναι κατι νυχτες που που δεν θα ακροβατω πια....
θα έχω αφεθεί......




Ηθελα να ξέρεις πως είμαι μέσα μου αλλα και με αυτο το κείμενο
μαλλον πάλι δεν κταφερα να σου δειξω πολλα....
κυριες και κυριοι.....οριστε
η ψυχη μου κατάθεση στα μάτια σας.....
Είναι κατι βράδια που δεν θα ακροβατώ πια θα έχω αφεθεί....
στο σκοτάδι στο μαυρο της ήρεμιας αλλα και της απολυτης παρνοιας


Σε χρείαζομαι....

Γ.Σ.

Μην ξέχασεις το άσπρο σου τριαντάφυλλο....

Καλημέρα...
Στην σήμερινη ανάρτηση απλα παίρνω την βάρκα μου και σας μεταφέρω στον κόσμο των οσμών....
τα ασπρα τριανταφυλλα μου θυμίζουν τι σήμαινει αθωότητα....


Σήμερα το πρωί εκείνη άνοιξε το παράθυρο... Αλλά ήταν μια μέρα που ένοιωθε πληρώτητα...
Της είχε υποσχεθεί να είναι μαζί της ακόμα και οταν είναι μακρύα και δεν αθέτησε την υποσχεσή του ουτε στο ελάχιστο... κάθε μέρα ήταν στην σκέψη της δεν την άφηνε να τον ξεχάσει....
Οι μουσικές που τον αγάπησε και το άρωμα που ποτέ δεν θα ξεχάσει ήταν τοσο καθαρά μεσα στο μυαλό της τοσο ακόμα κοντά της.... '' μην σε νοιάζει.... αν μετά θολώσει η μνήμη του... ποτε δεν θα τον ξέχασεις''
σκέψεις που έκανε ....
ίστορίες που έπλεκε
λάθη που έκανε...
Μα ήταν και κάτι που τον θύμιζε τόσο έντονα λες και ήταν δίπλα της η σκία του και την καταπινε στην αγγαλια του....
χώρις να ξέρει γιατι γνόταν αυτό όταν πλησιαζε λευκά τριαντάφυλλα...μύριζε το δέρμα του εβλέπε το προσωπό του τοσο καθαρά τοσο λαμπερο μέσα στο μυαλό της.....
Εγίνε εθισμός να μπόρει να τον βλέπει τοσο κοντά της ακόμα και με την βοήθεια 30 λευκών πετάλων....
Εθίστικε στην καθάρια μορφή του...
Στο σαγηνευτικό του άρωμα...
Στο μεθυστικό του χαμόγελο....
και η αλήθεια είναι οτι ένοιωθε τοσο μεθυσμένη σαν να μην μπορούσε να είναι κυρίαρχος του κορμιού και του μυαλού της...
-πες μου λουλουδάκι μου που είναι πως περνάει....?
-δεν τον εχω δει μα θα κινήσω να τον βρω .... θα γυρίσω την γη μα θα τον έβρω
- Να του πεις λουλουδακι μου πως θα είναι για πάντα ο λόγος που το χαμόγελο μου βρίσκει τον δρόμο και ανατέλλει στο πρόσωπο μου...
-ξένοιασε....θα τον βρω.....
Το τριανταφυλακι κίνησε γη ουρανό και θάλλασες μα τον βρήκε τον βρήκε και τπυ είπε για εκείνη μα σαν καταλαβε πως σαν ανθρωπο μαζι του δεν μπορει να την κρατήσει το λου λουδάκι έχασε το χρώμα του και με στάλες δροσιστικές απάλες μα σπαραχτικές γυρισε στην κυρά του και της είπε...
-κυρά μου... τον βρήκα καλα είναι κυρά μου μα είσαι ανθρώπος και σαν ανθρωποι μαζί δεν γινεται να είστε....
- μα είναι ήση μακρυά μου....ΜΑ! μικρό μου τριαντάφυλλο εχω μιαν ιδέα....
- πες μου
-έλα εσύ στην θέση μου μικρό μου να παω εγω σαν τριανταφυλλο μαζί του στον κήπο του να ζήσω....
με μιας οι δυο τους άλαξαν... εκείνη βρέθηκε στον κήπο του να τον κοιτάει να ζέι
μα είναι ομορφος ήρεμος οπως εκείνη τον ήξερε...
-αγαπη μου είμαι μαζι σου του ψυθιρισε....
εκεινος χαμογέλασε το ήξερε το ενοιωθε τιποτα δεν τους ξαναχωρισε
αγάπη μου μην με ξεχάσεις πίσω μην ξεχάσεις το ασπρο σου τριανταφυλλο....
Σάγαπώ με μια αγάπη απέραντη....
Δεν γνωριζει όρια.....
Σε 30 πέταλα μοίρασα την αγάπη μου για να την εχεις οχι μια αλλα 30 φορες πιο πολυ....
με ενα ποτήρι λευκο κρασί στα χέρια....
και ενα λευκο τριαντάφυλλο σας αφήνω.... μεχρι το επομενο παραμύθι ομως....



αγαπη και παραμυθενια φιλια
Sykaki

Γ.Σ.

με μια κόκκινη ομπρέλα...

-θα 'πας?
- θα παω...ναι
-μα δεν έχει νόημα...
-μα και ποτε δεν είχε....
- και αν δεν αντέξεις.....
-τότε ξέρεις.... ξερεις και που και πως θα με βρείς.
-κουταμαρες....
-θα παω....
-λάθος....
- έχει κάμια σημασία?
-θα πονέσεις....
-μακαρι απο τα χερια του...θα πάω

Φορεσε το πιο καθαρό της άσπρο φόρεμα επλέξε τα μαλλιά της.....σκεπτόμενη οτι θα τον ξανα δει η καρδιά της ανάπηδησε ζήτησε με επιμόνη να πεταχτει έξω αποτο στήθος της...
-Ω! μα τι λεω είναι μια φορα που δεν είμαι σίγουρη οτι δεν θα είναι για καλό...
το σώμα της αντεδρασε με κυμματα πόνου....
τύλιξε τα χέρια της στα σπλάχνα της για να ανπνευσει....
Κοίταξε ανυπόμονα τον εαυτό της στον καθρέφτη...
Το άσπρο της φόρεμα την έκανε σαν πίνακα ζωγραφικής απο τα χέρια του πιο έμπειρου ζωγράφου...
κίνηθηκε αδύναμα προς την πόρτα εκεί που την περίμενε μια κόκκινη ομπρέλα....

Τα δάκρυα απο τον ουρανό εγλυφαν την ομπρέλα...
ο θόρυβος των σταγόνων σαν απαλή μουσικη... την
εκαναν να χαμογελαει...
περπατουσε αέρινα και με χάρη... σαν μπάλαρίνα καθε της κίνηση εμοιαζε χορευτική.... κάθισε στο παγκάκι....τον περίμενε ανυπόμονα σχεδίαζε τις λέξεις της....
ανχος κατεκλυσε τα πνευμόνια της.... δυσκόλευτικε στην αναπνοή....
Κάποιος κάθισε δίπλα της... αμέσως αναγνωρισε εκείνο το πρόσωπο τόσο ήρεμο και τόσο γαλήνιο...χαμογελάστο και όμορφο...σχέδον απο άλλη εποχή φερμένο σαν καλο συντηριμένο άρωμα...
πηρε απο τα χέρια της την κόκκινη ομπρέλα και κόλησε το μπράτσο της στο δικό του....
-παει καιρος..... είπε και με ράγισε είχε δίκιο....παει καιρος....
-Ναι πολυς....
-Μου έλειψες...παει καιρός......
ξανα είπε και οσο το άκουγα τοσο το καταλάβαινα
-υποθέτω ετσι πρέπει.... αλλα παει καιρός...
Η τελευταια φορά που τον είδε ήταν μήνες πριν... αλλα απο μέσα της είχε διωξει το αισθημα της απουσίας του....
Ηταν πάντα εκεί...
Δεν ήθελε να δέχτει οτι Εκείνος ηταν
μακρύα...
-Παντα σε σκέφτομαι δεν μπορώ και δεν θέλω να κάνω τιποτα αλλο...Πάντα θα έρχομαι...
δεν ήταν υπόσχεση ήταν κάτι πιο βαθύ... για εκείνη τουλαχιστον ήταν ανάγκη...

Ήθελε να του πει οσα τόσο καιρο δεν μπορουσε είχε τόσα να του πει... να του δείξει...
να του δώσει....
Εκείνος ομως ήξερε πριν καν εκείνη προλάβει να ανοιξει το στόμα της...Εβαλε το χέρι του στο πιγούνι της και την φίλησε.... με ενα φίλη που της έριξε ελίξιριο στα ζωτικα της εξαρτήματα......
-Σαγαπώ....
-Σαγαπώ....
ήξερε οσο μακρύα και αν ήταν ήταν πάντα μαζί της... σαν να της κράτουσε το χέρι.... ...
Μετα την συνάντηση εκείνη κάθισε στην παραλία αφήνοντας την ομπρέλα να φύγει.... απο τον αέρα....και χάμογελούσε...


Φευγείς και ξανάρχεσε ατελίωτες διαδρομές... ατελίωτα χιλιόμετρα....
....μέσα απο τους στίχους όλου του κόσμου ...ενα απόσπασμα φύλαξα για σένα
ενα και το πιο ωραιό.....


''Αυτές οι βίαιες απολαυσεις έχουν και βίαιο τέλος.
Και την ώρα του θριάμβου τους πεθαινουν,σαν την φωτιά με το μπαρούτι.
Που ξοδευονται, καθώς φιλιούνται''
Ρωμαιος και ιουλιέτα,πράξηΙΙ,σκηνη ΙV

Γ.Σ.

όνειρα...φτιάγμενα απο άσπρο και μαύρο....

Ο καθένας που την έβλεπε....έμενε στην όραση του αποκλειστηκά....
ενα χαρούμενο πλάσμα,με κέφι και
όρεξη.Ποίος θα φανταζόταν οτι αυτο το κορίτσι είχε ζωη και
όνειρα φτιάγμενα απο αποκλειστηκα δύο χρώματα....
Μαύρο...Άσπρο, οι χρώματιστες νεραίδες και τα ξώτικα ήταν απλα σκοτείνα και
κακομούτσουνα πλάσματα... για εκείνη
Ολογράματα μέσα σε μαύρο φόντο...
Είχε ενα παράξενο κέφι οχι δεν υποκρινόταν αλλα δεν ήταν και πραγματικά και βαθεία ευτιχησμένη...



Οι μέρες της κυλουσαν με απίστευτη
σταθερότητα...
Μέχρι που μια μέρα του Απρίλη πρέπει να ήταν...
το βράδυ αργα...εμφανιστηκε διπλα της στο πλαι της ενας Άγγελος μαύρα μάτια απαλά χέρια εκείνα ήταν που το κορίτσι αισθάνθηκε κοντά της.
- θα έρχομαι κοριτσακι μου κάθε μέρα στην
ζωή σου θα σε αγαπώ...
Εκείνη μέθυσε με τα λόγια του του παραδόθηκε εκείνος δεν την άγγιξε ,άπλα ξάπλωσε δίπλα της και της μιλούσε μεχρι τα χαράματα γυρισμένη δεν τον εβλεπε μόνο τον άκουγε....
Την φώνη του ερωτεύτικε και κράτησε μέσα της σαν την πιο
ομορφη μουσική....


Απο τότε κάθε μέρα ο άγγελος της ερχόταν σιώπηλα χώρις κανείς άλλος να τον καταλαβαίνει της έμαθε πολλά που εκείνη δεν θα ξεχάσει της έμαθε μουσική και ιστοριες της....
Της έμαθε να χάμογελά με αυθεντική ευτιχιά .....
Άρχισε να εχεί αναγκη να τον ακουμπήσει... τον ερωτευτίκε πέρα απο όλα..... ερωτεύτικε όσα της έμαθε για όσα μιλησαν και απο οσα την κρατησε μακρυα
για να μην πονέσει...
κάθε φόρα που είχε αναγκη να τον αγγίξει εκείνος εξαφανίζοταν λες και
η μορφή του ηταν μακρυά και δεν μπόρουσε να τον ακουμπήσει μονο τον άκουγε...





Εκείνη την νυχτα ήταν που εκείνος ήρθε με σάρκα και οστά κοντά της την φίλησε με ενα φίλι που δεν ήθελε ,
δεν επρεπε να τελιώσει...
αφήσε την μύρωδια του πάνω της....
Την φίλησε σαν να την φιλόυσε για τελευταια φορα σαν....
Την φίλησε έτσι οπως κανεις πριν απο τον Αγγελο και μετα απο εκεινον δεν μπορεσε και ουτε θα μπορέσει..
Εκείνη δεν ήξερε τότε αλλα πολυ συντομα θα μάθαινε ....


Ο αγγελος και εκείνη πια δεν μπόρουσαν να ξεφύγουν...εκείνη δεν είχε πια σκοτεινά όνειρα...
Τα όνειρα της πια είχαν χρώματα πολλα και όμορφα τα όνειρα της πια είχαν γίνει καταφύγιο του έρωτα της τα κύκλωσε με φράχτη και μεγάλωνε το μωρο που λέγετε έρωτας.... κόκκινο και πάθος....
έκανε το πιο τρόμερο λάθος... να αγαπήσει εναν αγγέλο αλλα οι Αγγελοι δεν πρεπει να είναι με τους κοινους θνητούς...
Αλλά ακομα και λάθος δεν την ένοιαζε πια δεν είχε σήμασια

Ετσι της έλεγε και εκείνος...
-τα πιο όμορφα στην ζωή ισως να είναι και λάθος. Αλλά Σ'αγαπώ οποιο κοστος και να εχει.


Με μια του αγγαλία σαν δώρο εκείνος την εκείνος την εκανε πλάσμα σαν εκείνο για λίγο
Σαν δώρο σαν ενα μικρό θαυμα για λίγο για τις στιγμες που εκεινοι
ζαρίζαν ο ενας στον αλλον... εκεινη την στιγμη και οι δθο ηταν ενα και οι δυο ...αγγελοι... μαζι...
........















Καμια φορα τα παραμύθια όμως δεν είναι οπως θα τα περιμεναμε και το ''και ζήσαν αυτοι καλα'' αφορα τους αλλους και οχι τους πρωταγωνιστες....


το κορίτσι.... τον αγάπησε με όποιον τρόπο είχε αλλα για να μπορέσει να είναι μαζί του πρεπει να επιλέξει ανάμεσα στην θνητή της ζωη μια ζώη επίγεια
και σε μια αιωνια αγάπη σαν παραμύθι....

Τον αγγάλιασε σαν να μην τον είχε ξανα ακουμπήσει ποτε της....
και κοιμηθηκε εναν υπνο ως την αιωνιοτητα....
το ήξερα ο αγγελος είναι μαζι της ακομα και εκεί
δεν φοβήθηκε ποτε οσο εκείνος ηταν εκεί....

κοιμήθηκε ανάμεσα σε κίτρινες μαργαρίτες κοιμήθηκε μια αιωνια ζωή....

Στο παραμύθι μου δεν υπάρχει τέλος.....
αν θέλετε εσείς με το μυαλό σας τελιώστε το αλλα νομίζω ειναι
ένα παραμύθι που κρατάει το άρωμα του ανάμεσα
στους αιώνιους έρωτες και τα άσβεστα πάθη.....

κόκκινο κρασί και μια κίτρινη μαργαρίτα στο χέρι...
καλησπέρα...

Γ.Σ.

Ankh....

Το Ankh ήταν για τους αρχαίους Αιγύπτιους, το σύμβολο (εκτός και από το καθεαυτού ιερογλυφικό σαν έννοια) της ζωής. Είναι μία διαρκής εικόνα / σύμβολο που διαιωνίστηκε μέχρι και σήμερα έχοντας εξελιχτεί στον χριστιανικό σταυρό.Είναι από τα πιο δυναμικά σύμβολα που έχει χρησιμοποιηθεί στην αιγυπτιακή τέχνη σαν μέρος διακοσμητικού σχεδίου.Υπάρχει επίσης η θεωρία ότι το σύμβολο αυτό αναπαριστά την ανατολή του ήλιου, με την θηλιά στο άνω μέρος να συμβολίζει τον ήλιο που προβάλει πάνω από τον ορίζοντα, ο οποίος αναπαριστάται με την κάθετη στήλη, όπως επίσης και με την πορεία του ήλιου.Οι αρχαίοι Θεοί της Αιγύπτου συχνά παρουσιάζονται να κρατάνε αυτό το σύμβολο. Το βρίσκουμε στους Anqet, Ptah, Satet, Sobek, Tefnut, Osiris, Ra, Isis, Hathor, Anibus και σε αρκετούς ακόμα μαζί με ένα σκήπτρο, σε διάφορους τάφους και γλυπτά σε ναούς, να το τοποθετούν μπροστά στο πρόσωπο του βασιλιά συμβολίζοντας την ανάσα για την αιώνια ζωή. Κατ' επέκταση, το σύμβολο αυτό δεν ήταν απλά το σύμβολο της εγκόσμιας ζωής, αλλά και της ζωής μετά θάνατον. Αυτός είναι ο λόγος που το βρίσκουμε συχνά σε τοιχογραφίες νεκρών (ο νεκρός λεγόταν και ankhu), αλλά και πάνω σε σαρκοφάγους, που ονομάζονταν και neb-ankh, το οποίο σημαίνει και κάτοχος ζωής







Το ανκ...μόλις το έιδα ήξερα οτι είναι κάτι που πρέπει να εχείς....αιώνια ζωή....'οχι αγάπη μου δυστηχως δεν μπορουμε να την ζήσουμε αλλά μπορουμε να την φυλακίσουμε...
Στα παραμύθια υπάρχει η πιστη στην αιώνια αγάπη....



Σαν να κρέμιεμε απο τον λαιμό σου και....σαν να γινομαι ενα με την σάρκα σου χαμένη στα παραμύθια σαν μοναδική χάρη που θα σου ζητήσω ποτέ είναι να το έχεις πάνω σου να κρατας απάνω σου την αιώνια ζωή ... την ζώη μου....


σαν να είμαι εκεί ασε με να είμαι εκεί ζηταω πολλά?

άσε με να σε αγάπω και ας είναι λάθος...
ασε με να σου δωσω τα κλειδια απο τις πόρτες των παραμυθιών μου...
άσε με να σε κάνω μεσα μου...ζωη φλόγα....



τα λόγια μου δεν εχουν συνοχή ε??
δεν ξέρω είναι τόσα που....θέλω να πω και απο την αλλη σώπαινω....
λάθος μου.....και ας είναι
Στο ορκίζομαι θα στα πω οτι σκέφτομαι θα σου το πω....
οταν βρω δύναμη...

Γ.Σ.

Αλκίνοος Ιωανίδης

Μιας και το blog μιλάει για παραμύθια...σκέφτηκα οτι ένα παραμυθένιο "τραγουδάκι" θα τέριαζε "Μικρο μου τραγοδακι"

Στοιχοι και μουσική : Αλκίνοος Ιωανίδης (δν ειμαι σιγουρος όμως αν είναι και τα δύο δικά του)

Στοίχοι:
Μικρό μου τραγουδάκι
σου λείπει το στιχάκι
που θα 'κανε τον ήλιο ν' ανατέλλει

Σου λείπει η μαγεία
κι η ωραία μελωδία
και δε γλυκαίνεις τις καρδιές σαν μέλι

Μα εγώ θα σ' αγαπώ μικρό μου
στο πιο κουφό μουρμουρητό μου
και θα σε ψιθυρίζω πάντα
σαν να 'σουνα όμορφη μπαλάντα

Αφηερωμένο εξερετικά! ;P